قوه ی وجودی واستعداد ذاتی ونفسانی تو،یک استعدادبی نهایت است.باید چیزی راطلب کنی که اگرفرداباز گشتی ودوباره به مطلوبت نگاه کردی،پشیمان نشوی.باید چیزی راطلب نمایی که شریف ترین وقیمتی ترین چیز باشد،چراکه توعزیزترین وشریف ترین وصمیمی ترین موجوداتی.دراین دنیا هیچ چیزی نیست که قابل آن باشد تامطلوب توواقع گردد،حتی عالم خیال وعالم عقل نیز کمتر از آنند که بخواهند مطلوب تو قرار گیرند.حتی عالم عقل چیست که بخواهد ارزش تو باشد؟حتی جبرئیل هم ،بیانگر ارزش واقعی تونیست ونمی تواند مطلوب غایی وهدف نهایی توقرار گیرد.به عبارت دیگر نه تنها دنیا بلکه عالم مثال وعالم عقل نیز نمی توانند ارزش واقعی تورابیان کنند.بهای توخیلی بالاتر از اینهاست.اگربخواهی حقیقت وجودت را بفروشی،بایدبه چیزی بفروشی که ارزش وبهای توباشد تا فردا پشیمان نشوی.حتما دیده ای که یک بازاری چقدر سعی می کند تا کالای خود رابه بهترین قیمت بفروشد،واگرکالایی راکه یک میلیون تومان می ارزد،هشتصدهزار تومان بفروشدناراحت است ومی گوید دویست هزار تومان ضرر کردم.این راهم بدان که جنابعالی هم در دعا ودرهنگام خواستن ودروقت طلب نمودن،در حقیقت می خواهی نفس ناطقه ات رابه بهایی بفروشی.پس خوب ببین که آن را به چه بهایی می فروشی که خدای نکرده فردا پشیمان نشوی وببینی که فوق مطلوب تومطلوب ها بود وتو ازهمه ی آن ها غافل بودی.ببین می خواهی چه چیزی را طلب کنی که آن بشود تو وتوبشوی آن.درهرصورت هرچه راکه طلب کنی فرداکه سربلنرکردی می بینی که توخودت،همان مطلوب خودت هستی.

برگرفته از کتاب حضور ومراقبت نویسنده:داودصمدی آملی