سفارش امام صادق (علیه السلام) به روزه داران این است:

“درهنگام روزه مرگ خودرانزدیک بدان،(وسعی کن)عملت باخضوع وخشوع همراه باشد،مانندبنده ای ترسان،ازخداوند بترس.دلت راازعیب وباطنت راازنیرنگ ها پاک کن.ازهرکاری درمورد غیرخدا،دوری کن وتنها خداراسرپرست خود بدان وتنها از خداوند قدرتمند بترس ودرهنگام روزه باتمام وجودبه یاد خداباش وقلبت رابرای خداوند خالی کن تامحبتِ زیادِ خودش را درقلبت قراردهدوهمچنین بدنت راآسوده کن تادستورات اوراانجام دهی”

درادامه،امام ازکارهایی مثل مخالفت کردن اعضای بدن درانجام اعمال منع شده،بخصوص زبان حتی ازمجادله وسوگند،منع کرده اند.

سپس درآخرروایت می فرمایند:

“زمانی فضیلت کامل درروزه به انسان می رسدکه به تمام آنچه گفتم،دسترسی پیداکنی وهرمقداری که کوتاهی کنی،ثواب روزه ات کم می شود.”

روزه ای که همراه باشرایط آن باشد،دارای آثاری است که نیاز به اندیشه دارد.کسی که آخرت رانزدیک بداند،قلبش خارج از مسائل دنیایی است،طوری که به فکرجمع آوری توشه برای آخرت است ودرصورتی که قلب اوشکسته باشدوخضوع وخشوع پیداکند،تمایلی به غیرخدانخواهد داشت ودلخوشی اوجز خداکسی نیست.بنابراین روزه چنین فردی بااین خصوصیات که روح،دل،بدن وتمام وجود اودریاد،محبت وعبادت خدامی باشد،جزءمقربین قرار می گیرد.

خداوندبرای یک روز هم که شده به حق دوستانش روزه ی این چنینی را ارزانی بدارد.

برگرفته از کتاب المراقبات حاج میرزا جوادآقاملکی تبریزی