ایمان معنایش این است که مؤمنان ازخدامی ترسند،ازغیرخدانمی ترسند.آنها متوجه اند،ولی ماازخدانمی ترسیم،چون خبرنداریم عذاب اوچگونه است.عذاب خداعذابی است که تمام عذاب های دنیا،یک نمونه ازآن نیست.عذاب خدادرعین اینکه عذاب است،ظلم نیست.خدامی گوید من برکاتم رااز شمابرداشتم،بروید دنبال کارتان؛نه خورشیدی،نه ماهی ،نه هوایی،نه دریایی،نه عقلی،نه چشمی، نه دستی….اگرهمه چیز ازانسان گرفته شودچه می شود؟

اگریک چشم یادستت دردبگیرد،همه جارابه هم می ریزی!

معنای عذاب الهی این است که خدارحمتش رابه کلی ازانسان بردارد.مگراین قابل تحمل است؟همان لحظه جهان به هم می ریزد.

خاشعان کسانی هستند که به معاد معتقدند ومی دانند بعداز این نشئه،درنشئه ای دیگر،دارجزاست.آنجا،دار حساب است.حرکت چشم هم شاید مورد حساب باشد.مگرمی شود بی حساب باشد؟اگرحساب باشدآدم حواسش راجمع می کند.

اگرمی بینیدصبح تابه شامِ برخی افراد،یادروغ است ویا غیبت ویاتهمت،به خاطر این است که نمی ترسند.نمی فهمند خدایی هست.اگربفهمدفردایکایک اعمالش مورد مؤاخذه است که:چراغیبت دیگران راکردی؟چراتهمت زدی؟چراآبروی کسی رابردی؟کنترل می شود.خوفی که ازدستگاه خداپیدامی شود،ازتمام جهان پیدانمی شود.

نردبان آسمان-مجموعه ای ازدرسهای اخلاق آیت الله بهاءالدینی

نماز،منتهای عروج وکمال بشریت است.عروج بشر این است،نه آنکه مثل فضانوردان به فضابروی وآسمان هاراببینی.اگرهمین جا،به جایی رسیدی که غیرخداراعبادت نکردی؛نه هوی وهوس خودراپرستش کردی ونه هوی وهوس دیگران را،اگرازشیطان خود وازشیطان دیگران محفوظ بودی وفقط تکیه گاهت درعبودیت،حق تعالی بود،این صلوه کبیر است وشمارابه جایی می برد که ازتمام نفوس بشری بی نیاز می شویدوفقط به حق تعالی احتیاج دارید.به وسیله این نماز آگاهی هایی برای انسان پیدامی شود.

نماز برای این است که شماراپرواز دهند.چه کنیم که می گویید:ما اینجا می خواهیم مشغول چلوکبابمان باشیم؟!توبالاتر از این حرفها هستی که اسیر چلوکباب باشی!توبایداز این پروازی که انبیاواولیا واوصیا وصلحادارند،سهمی داشته باشی؛گمان نکن که آن پرواز ،اختصاص به آنها دارد.ماهم اگربنده خالص خداشویم،دست ازتشریفات برداریم،دست ازشرکمان برداریم ودست ازاین بت پرستی برداریم،می توانیم از این پروازسهمی داشته باشیم.گمان نکنیدفقط اهل مکه بت پرست بودند.ماهم اگربندگی هوی وهوس رابکنیم،بت پرستیم.منتهی بت ما،هوی وهوس ماست.

نردبان آسمان-مجموعه ای ازدرسهای اخلاق  آیت الله بهاءالدینی

قوه ی وجودی واستعداد ذاتی ونفسانی تو،یک استعدادبی نهایت است.باید چیزی راطلب کنی که اگرفرداباز گشتی ودوباره به مطلوبت نگاه کردی،پشیمان نشوی.باید چیزی راطلب نمایی که شریف ترین وقیمتی ترین چیز باشد،چراکه توعزیزترین وشریف ترین وصمیمی ترین موجوداتی.دراین دنیا هیچ چیزی نیست که قابل آن باشد تامطلوب توواقع گردد،حتی عالم خیال وعالم عقل نیز کمتر از آنند که بخواهند مطلوب تو قرار گیرند.حتی عالم عقل چیست که بخواهد ارزش تو باشد؟حتی جبرئیل هم ،بیانگر ارزش واقعی تونیست ونمی تواند مطلوب غایی وهدف نهایی توقرار گیرد.به عبارت دیگر نه تنها دنیا بلکه عالم مثال وعالم عقل نیز نمی توانند ارزش واقعی تورابیان کنند.بهای توخیلی بالاتر از اینهاست.اگربخواهی حقیقت وجودت را بفروشی،بایدبه چیزی بفروشی که ارزش وبهای توباشد تا فردا پشیمان نشوی.حتما دیده ای که یک بازاری چقدر سعی می کند تا کالای خود رابه بهترین قیمت بفروشد،واگرکالایی راکه یک میلیون تومان می ارزد،هشتصدهزار تومان بفروشدناراحت است ومی گوید دویست هزار تومان ضرر کردم.این راهم بدان که جنابعالی هم در دعا ودرهنگام خواستن ودروقت طلب نمودن،در حقیقت می خواهی نفس ناطقه ات رابه بهایی بفروشی.پس خوب ببین که آن را به چه بهایی می فروشی که خدای نکرده فردا پشیمان نشوی وببینی که فوق مطلوب تومطلوب ها بود وتو ازهمه ی آن ها غافل بودی.ببین می خواهی چه چیزی را طلب کنی که آن بشود تو وتوبشوی آن.درهرصورت هرچه راکه طلب کنی فرداکه سربلنرکردی می بینی که توخودت،همان مطلوب خودت هستی.

برگرفته از کتاب حضور ومراقبت نویسنده:داودصمدی آملی