بدون شک،جاذبه هاودافعه های انسان تحت تأثیر محبت ها ونفرت های اوشکل می گیرد.انسان درحالی که محبت وعشق می ورزد،احساس لذت وخوشبختی می کندودرهنگامی که درحال کراهت ونفرت است،احساس گرفتگی ودردورنج دارد.شایدبه همین دلیل است که برخی ازحکیمان بزرگ وفیلسوفان اخلاق،غایت انسان وهدف اخلاق راسعادتمندی، یعنی زندگی لذت بخش وبدون درد ورنج دانسته اندوتحقق این هدف رافقط درسایه ی زندگی محبت آمیز وبه خصوص مرحله ی عالی آن یعنی حیات عاشقانه میسر می دانند.می توان سرّاین همه ارزشمندی برای واژگان محبت وعشق رادرهمین حقیقت جست.اما آنچه ازاصل محبت وعشق مهم تر است،شأن ومنزلت محبوب ومعشوق است.میزان سعادتمندی انسان وابسته به درجه ی محبت اوست.سطح محبت وعشق اورا بایددراندازه های کمال وجمال محبوب جستجو کردودوام وقوام آن نیز ظهور وغروب جمال محبوب رقم می زند.

اکنون سؤال اصلی این است که سروجان رادرهوای جمال وجلال کدام حقیقت باید سوداکردتامحبت ابدی وعشق متعالی ثمر دهدولذت پایدار وخوشبختی ماندگار به بارآورد؟

خداباوران را زیبنده آن است که پاسخ این سؤال راازپروردگارخودطلب کنند.ازنگاه اخلاق اسلامی آن وجودی که شایسته چنین محبتی است،جزخدانیست.محبت اوتوجیه گرخلقت عالم وتحقق بخش آمال انسان واهداف عالم است؛از این روخداوند می فرماید:

“وَالَّذینَ آمَنواأَشَدُّحُبًّالِلّه"(بقره:165)

آری ،کسانی که ایمان آورده اند،به خدامحبت بیشتری دارند.

برگرفته ازکتاب تولی وتبری اثر علی محمد حیدری نراقی